خوشحالم که بعد از مدت ها به وبلاگ نویسی برگشتم. چیزی که شاید تقریبا داره به فراموشی سپرده میشه. هرچند واقعا نمیفهمم چرا.
حقیقتا همه ما توی زندگی مملو از حرف هایی هستیم که هیچ وقت فرصت بیانش پیش نمیاد. این فرصت پیش نمیاد که یکم با خودمون دودوتا چهارتا کنیم ببینیم افکارمون مارو دارن به چه سمتی میبرن.
و خب، من بستری بهتر از وبلاگ برای این حس نمیشناسم.
قطعا شبکه های مجازی به صورت کلی برای بیان یه سری چیزا هستن ولی خب، واقعا بستر خوبی برای نوشتن نیست. اتفاقا به نظرمن این شبکه های مجازی اگه صرفا در همین ابعاد باشه فکر انسان ها رو از چیزی که هست سطحی تر میکنه. هرچند من موضع ام مثل خیلی از افراد نیست که بگم بیاید کلا صیانت کنید. واقعا نه! اصلا مگه کسی در حدی هست که بتونه به جای یه قشر تصمیم بگیره؟ بحث من صرفا انتخاب آگاهانه بین دوچیزه که این خودش مطلب مستقلی رو میطلبه.
اما به هر حال خوشحالم این بلاگ رو زدم. چند روزانه. شاید اتفاقای روزانه توش قرار بگیره یا شاید مربوط به چند روز باشه، شاید هم تا چند روز چیزی نباشه اصلا و این خودش جذابیته. و خب، به نظرم نام مناسبی هم هست.
پسر همین الان کلی حرف برای زدن دارم، شدیدا شلخته و بدون هدف ولی سعی میکنم کنترلشون کنم، و باهاتون به اشتراک بذارم 
