شاید تا قبل از این ترجیحم سکوت بود، چیزی نگم و بذارم بگذره. اما دارم به جایی میرسم که مهم نباشه برام و بگم. هنوز اونقدر تغییر نکردم و نمیدونم تا چه حد قراره این خصلت ادامه دار باشه ولی خوبه حداقل وقتی دارم از چیزی عذاب میکشم بیانش کنم. هرچند که تفکر غالب ای که دارم اینه: بحث با کسی که شعور فهم یک مسئله ساده رو نداره کوچیک کردن خودته. ولی خب حقیقتا سکوت دردش بیشتره.
خیلی وقت ها پیش میاد، احساساتی برات بوجود میان که دوست داری به اشتراک بذاری.تصمیماتی که میگیری، پیشرفتی که میکنی، کاری که آرزو داری انجام بدی، یا شاید حس بدی که جلوی انجام یه کاری رو میگیره. وبلاگ بهترین جا برای تخلیه این حسه...
