شاید زمان زیادی از نگارش نقد روی یک فیلم سینمایی برای من گذشته باشه، هرچند با کمی ادبیات متفاوت! ولی خب بعد مدت ها تصمیم گرفتم هر از چندگاهی روی فیلم هایی که حس میکنم نیازه حرفی راجع بهشون بزنم نقد که نه ولی متنی بنویسم و نظر خودم رو بیان کنم. از همین ابتدا بگم که سینما برای من عنصر مهمی توی زندگیه و من همیشه برای چشم های خودم ارزش قائل شدم. نه سعی کردم به خاطر تشویق و جوّ موجود از یک فیلمی خوشم بیاد نه بی جهت به خاطر همون جو های رسانه ای، از فیلمی تمجید کردم. فیلم Doctor Strange in the Multiverse of Madness هم دقیقا از همون فیلم هاییه که از نظر رسانه ای بشدت درحال پرموته (مثل الباقی آثار دنیای مارول) و با توجه به اسپویل های درست و غلط موجود توی شبکه های مجازی تصمیم گرفتم به جای صبر کردن نسخه پرده ای فیلم رو دانلود و تماشا کنم.

امروز بعد مدت ها ترجیح دادم عوض یه روند روتینی که توی کار و حتی پلی دادنم داشتم، برگردم به ریشه ها و یه گیم ایندی معروف رو تجربه کنم. خیلی وقت بود که اسم Dead Cells و تعریف هایی که ازش میشد اینور و اونور به چشمم میخورد ولی هیچوقت نیت نکرده بودم تجربش کنم. روم به دیوار درواقع بعد اضافه شدن قابلیت نو بیلد توی فورتنایت میخواستم ببینم میتونم دلمو با گیمش صاف کنم یا نه که با تشکر از دو تا سایت معروف و خوب ایرانی که اسمشو نمیگم، هر دو بار فایل های بک آپ مشکل داشتن. این بین دیگه گفتم خب حالا که نت نامحدوده و تایم هم داره میره بذار اینم دان کنیم. یعنی فورتنایت و الباقی برن خجالت بکشن که یه همچین گیمی تونست انقدر بهم بچسبه.

دوباره برگشتم سر کارام. یه مدت لینوکس بودم، حال داد و خوش گذشت ولی خب به دلایلی برگشتم ویندوز... دلایلی که مستقیما مربوط به کارم میشدن و نمیتونستم از دستشون بدم و این یه فکر میسازه: هر انتخابی تاوانی داره و اون انتخاب رو باید به نسبت چیزایی که بدست میاری در قبال چیزایی که از دست میدی سنجید. اینکه واقعا انتخاب من ارزش چیزایی که از دست میدم رو داره؟ و مهم تر از اون میتونم باهاش کنار بیام؟

قبل از هر چیزی باید توضیح بدم چرا انقدر دیر! والا....تا ۱۳ فروردین دیگه تبریک عید قبوله! نه؟! ولی دور از شوخی چند تا دلیل ریز و درشت داره کارم که دوتا از دلیل درشت هاش حال کمی تیره این چند روزم و نیت برای با دست پر اومدن بود. ولی خب هر دلیلی که بوده، به هر حال عیدتون شدیدا مبارک. یه قرن رو با هم پشت سر گذاشتیم و رفتیم برای ساختن قرن جدید. امیدوارم بین این همه تاریکی و هیاهو توی دنیا بتونید نور امید خودتون رو پیدا کنید و با آدم های منفی دورتون که به هر طریقی میخوان بهتون ضربه بزنن با موفقیتتون بجنگید.

قبل از هرچیزی اینو بگم که من نه کاربر حرفه ای لینوکسم و نه تک تک توزیع های لینوکس رو میشناسم. هنوزم که هنوزه بابت همه چی کلی سرچ میکنم که بفهمم باید چیکار کنم و اگه سوال فنی ای درمورد لینوکس دارید واقعا من آدم مناسبی برای پاسخ دادن به سوالتون نیستم! هدف من از نوشتن این مطلب، انتقال تجربه خودم از لینوکس بوده و چندتا توصیه ریز برای کسایی که میخوان بیان به این فضا یا هیچ ایده ای ندارن که لینوکس چیه و میخوان یه تصویر ذهنی ای براشون ایجاد بشه.اما اصلا بیا به این سوال پاسخ بدیم که چرا باید بریم لینوکس؟ نیازه؟ قیمه میدن توش؟

تصمیمم به کجا کشیده شده؟ کار درستی کردم که فعلا برای رفتن به تهران عجله نکردم؟ قطعا! چرا واقعا باید کلی هزینه رفت و آمد و خورد و خوراک توی یه شهر غریب رو بکنم وقتی که یه دانشگاه مشابه هم توی شهر خودم هست و رشته ای که قراره بخونم رو داره؟ اونم رشته ای که از نظر مدرک قرار نیست کارایی داشته باشه و صرفا زمانیه که میخرم برای اینکه ببینم در آینده قراره برام چی رقم بخوره.